Rozdział dziesiąty.

Każdy dzień, każdy miesiąc, każdy rok coś w nas zmienia. Poprzedni rok przyniósł ogromne zmiany w twoim życiu Bartek. Przyniósł ogromny cios w postaci choroby nowotworowej. Mimo, że zarabiałeś krocie, miałeś podpisany kontrakt z klubem na kosmiczną sumę dla przeciętnego Kowalskiego, to nie potrafisz się wykupić zabezpieczyć zdrowia, bo najzwyczajniej w świecie tak się nie da. Musisz przyjąć to co przynosi los. Kiedyś wyobrażałeś sobie chorobę, jako coś przeraźliwie smutnego, coś co powoduje, że w ciągu kilku godzin od diagnozy odechciewa ci się żyć. Przyznasz, że sam miałeś takie myśli na początku. Teraz wiesz, że ten czas, który jest ci dany musisz wykorzystać najlepiej jak się da, cieszyć z każdej chwili życia. I tak też starasz się robić. Od kiedy jest przy tobie Ola każdy dzień jest cenny. Niedawno był nowy rok, lecz nie robiłeś nic nie wartych postanowień. Masz tylko jeden cel - pokonać wroga.

W końcu macie weekend tylko dla siebie. Ola już nie ma dodatkowych dyżurów w drugiej aptece, a ty jesteś wręcz wniebowzięty, że w końcu możesz spędzić tylko z nią czterdzieści osiem godzin. Nie masz na jej punkcie obsesji, ale to zrozumiałe, że chcesz spędzać, jak najwięcej czasu z kochaną osobą, gdy rodzeństwo z ojcem przebywają kilkaset kilometrów od ciebie. Wieczór spędzacie jakże wytwornie, a mianowicie w salonie na sofie będziecie oglądać film. Takie na pozór zwyczajne chwile zbliżają was do siebie. Już nie pierwszy raz wolicie swoje towarzystwo w zaciszu swoich ścian niż kawiarnie czy inne duże miejsca. Wyciągasz z szafy koc, którym was przykrywasz. Każesz przesunąć się Oli na bok i kładziesz obok niej. W przerwie filmu odwracasz się do Oli i próbujesz podpytać kim jest facet, którego widziałeś z nią na zdjęciach w albumie, który kilka dni temu przyniosła z domu. Natychmiast sztywnieje, a uśmiech znika z jej twarzy.

- Opowiem ci, jak się film skończy. - jednak po skończeniu filmu próbowała się wymigać. Nie chciałeś zbyt naciskać, lecz byłeś ciekawy. W końcu wzięła głęboki wdech i wypuszczając powietrze zaczęła swój monolog. - To Daniel, mój ówczesny narzeczony, ale nie wspominam tego czasu miło. Chodziłam z nim do szkoły, później wspólnie studiowaliśmy w Bydgoszczy, tyle że inne kierunki. Byliśmy nierozłączni, jak to młodzi. Szybko się zaręczyliśmy, ale zupełnie nam to wtedy nie przeszkadzało. Jak przystało na romantyczkę planowałam już cały ślub, mieliśmy listę gości, zarezerwowaną salę, zespół, księdza, właściwie, to prawie wszystko czekało tylko na ostatni guzik. Ślub miał być w lipcu, byśmy spokojnie zaliczyli sesję. - w tym momencie Ola zacina się i sili, by nie puścić łez.

- Olka, okej nie musisz mi o tym teraz opowiadać. - obejmujesz ją ramieniem i wycierasz spadającą łzę.

- Jak już zaczęłam, to skończę. Powinnam ci właściwie zaraz powiedzieć, jak się poznaliśmy czy jak zamieszkaliśmy razem, ale nie lubię do tego wracać. - blado się uśmiecha i wraca do kontynuacji. - Końcem lutego na pięć miesięcy przed wyznaczoną datą ślubu odkryłam, że jestem w ciąży. Cieszyłam się, jak oszalała. Wydawało mi się, że wszystko się układa, że będziemy żyć jak w bajce, że to maleństwo będzie naszym cudem. Życie zweryfikowało moje idiotyczne plany. Daniel nie był zachwycony, że w wieku dwudziestu jeden lat ma zostać ojcem. Pokłóciliśmy się ostro, jednak sądziłam, że mu przejdzie. Nie chciał dziecka, nie chciał mnie z dzieckiem. W kwietniu odwołałam ślub, tydzień później poroniłam. - jest ci jej ogromnie żal. Nie spodziewałeś się, że za jej uroczym uśmiechem i wesołymi oczami kryje się tak smutna historia. Ola opowiada dalej, a tobie w oczach stają łzy. - Wpadłam w depresję, przerwałam studia na rok. Później przeniosłam się na uczelnię w Warszawie, rodzicie po tym dołku chcieli mieć mnie na oku. I tak z każdym dniem starałam się na nowo budować siebie mentalnie i zacząć ufać facetom. Jesteś pierwszym któremu w pełni zaufałam po tych wydarzeniach.

- I ostatnim. - wtrącasz.

- To wiem. - znowu lekko się uśmiecha. - Nie wiem czym mnie uwiodłeś, ale możesz czuć się wyjątkowy. - tym razem muska twój zaróżowiony policzek. - Dlatego mam nadzieję, że teraz choć trochę zrozumiesz mojego ojca i jego początkowo chłodny stosunek do ciebie, ale on ciągle ma w głowie, to co przeszłam.

- Teraz doskonale rozumiem, najpierw cię zostawił facet, a teraz wybrałaś kolesia z nowotworem. - chciałeś rozładować atmosferę, ale dość nieumiejętnie.

- Wybrałam tego, który wybrał mnie i wiem, że mogę mu ufać, bo jakbyś zapomniał, to weź mu powiedź, że go kocham, okej? - z wielką intensywnością patrzy w twoje oczy w których nic nie może się przed nią ukryć. Wie, że jest dla ciebie wszystkim. Wie już, że jest dla ciebie motorem napędowym do walki z wrogiem wewnątrz twego ciała, a ty? Zapewniasz ją o swojej miłości. I wcale nie okazujesz tego przez obdarowanie kwiatami, pluszakami czy innymi błyskotkami, a przez obecność.

- Oleńka, a jak ja ciebie kocham…

- Wiem, Bartek. Już się uspokoiłam, więc możemy iść do łóżka czy chcesz spędzić noc na sofie? - najbliższą godzinę spędziliście w salonie. Oddałeś szczerość za szczerość. Opowiedziałeś jej o Wiktorii i waszym burzliwym związku w którym tkwiłeś trzy lata. Byłeś jej to winien.

Ten wieczór był przepełniony szczerymi wyznaniami. Ten wieczór zbliżył was do siebie, ponieważ nie mieliście przed sobą tajemnic. Potrzebna wam była ta rozmowa.

Kolejne dni mijały coraz szybciej i zbliżał się termin ważnych badań, które potwierdzą lub zaprzeczą pomyślność dotychczasowej terapii. Im szybciej zbliżał się ten dzień tym bardziej się bałaś, a przecież nie macie żadnego wpływu. Musicie wierzyć, że jest lepiej. 

                                                    

Witam po przerwie, postaram się zdyscyplinować :)
Dziękuję za odzew pod ostatnim rozdziałem ♥

Korzystając, że odbywają się ME piłkarzy ręcznych, chciałabym Was zaprosić na mój już zakończony blog z udziałem Dzidziusia. Może któraś nie czytała, a może którąś zainteresuje. 
Jednak proszę nie zapominać o Bartku, jeszcze trochę :)
Pozdrawiam!