Rozdział trzeci.

Jak już tutaj weszłaś, to możesz zostawić jakiś ślad?

Dzwonisz do ojca uspokajając go, że Laura bezpiecznie do ciebie dotarła i ma się wspaniale. Dawno nie widziałeś tak wesołej dużo młodszej siostry. Senior Kurek przeprasza cię za ten niespodziewany przyjazd Laury, jednak nie potrafił jej odmówić, gdy prosiła go, by móc ze wspólnymi znajomymi przyjechać do brata z którym nie ma zbyt wielu okazji, żeby zobaczyć osobiście.

- Tato, daj spokój. Fajnie, że Laurka przyjechała na te parę dni. Teraz mam wolne, w czwartek gdy będę na treningu zostawię ją u żony kolegi, a później obiecałem, że zawiozę do babci. Damy radę, nie martw się. Pozdrów Kubę, a ja będę już kończył, bo Laurix właśnie wstała. Kocham cię tato. - stają ci łzy w oczach na to wyznanie. Mimo zakończenia rozmowy jeszcze kilkadziesiąt sekund patrzysz pustym wzrokiem w blado żółtą ścianę. Twoją uwagę odwraca nie kto inny, jak młodsza siostra.

- Bartek, co zrobiłeś na śniadanie? - zatyka usta małą dłonią ukrywając ziewanie.

- Ja? Liczyłem, że dzisiaj to mi zrobi moja kochana siostrzyczka. - droczysz się z nią.

- Zauważ, że mam dopiero sześć lat i nie potrafię kroić chleba, a i nie boisz się, że mogę oparzyć wrzątkiem?

- Jaka mądrala! Laurix idź się ubierz, a ja coś zrobię. Lubisz jajecznicę?

- Ja mam się ubrać, a ty będziesz chodził w samych majtkach? Będę tutaj siedziała i patrzyła, jak ci idzie w kuchni!

- Moja młoda panno proszę nie zadzierać z najstarszym bratem. I czy ty nie widzisz, że mam na sobie także koszulkę? - próbujesz utrzymać powagę, jednak w ostateczności polegasz i wybuchasz głośnym śmiechem do którego dołącza Laura, a po chwili wręcz piszczy od twojego łaskotania. Po zjedzonym śniadaniu idziecie się ubrać w jakąś dzienną odzież.

Gdy ty wkładasz brudne naczynia do zmywarki w progu staje Laura ze szczotką do włosów w ręce. Wasze oczy spotykają się, jednak ty jesteś wręcz przerażony myślą, która przechodzi przez głowę siostry, a ona jak gdyby nigdy nic daje ci do zrozumienia, że masz ją uczesać.

- Laura, nie umiem czesać włosów. - mówisz przestraszony.

- To mamy problem, bo ja też nie umiem ich sama spiąć. - mała podkłada rękę pod brodę i wyraża strudzoną minę.

- No dobra, pokaż tą szczotkę. Zrobię ci kucyka, okej? Bo warkocza nie potrafię.

- Dzięki! - po zrobieniu fryzury łapie cię za bluzę zniżając do swojej wysokości i daje soczystego buziaka w policzek po czym odbiera szczotkę z twoich rąk i ucieka zostawiając ciebie w zupełnej konsternacji. Nie wiesz skąd ona ma w sobie tyle energii. Jak sobie świetnie radzi mimo braku mamy, bo ty do dzisiaj mimo, że jesteś dorosłym mężczyzną odczuwasz brak rodzicielki.

Kilka dni, które przyszło spędzić Laurze w twoim towarzystwie minęły piorunująco szybko. Zbliża się dzień, kiedy zaprzyjaźnieni znajomi wracają do Włoch, a wraz z nimi twoja siostra. Pakujesz jej walizkę i pragniesz razem z Laurą pojechać do Włoch. Dodatkowo jesteś śmiertelnie zły na Wiktorię, która nie raczyła przez te kilka dni odwiedzić Laury, tylko wraz z koleżankami pojechała do Paryża, by kupić kolejne niepotrzebne, ale jakże modne ubrania. Coraz bardziej żałujesz, że zgodziłeś się, by miała dostęp do twojej karty kredytowej, lecz nie masz odwagi zakazać jej korzystania z niej.

Tuż po godzinie piątej rano budzisz siostrę, by zdążyła spokojnie zjeść śniadanie i ubrać się. Zabierasz jej plecak i małą torbę i idziecie do państwa Malinowskich, którzy zabiorą Laurę do Włoch.

- Witaj Bartek. - wita się z tobą pani Ania, a jej mąż już pakuje walizki do samochodu. - Laurka, chcesz wracać do Włoch?

- Nie. - odpowiada cichutko kurczowo trzymając twoją dłoń. Kucasz przed nią obiecując, że jak najszybciej będzie to możliwe polecisz do Włoch choćby na kilka godzin. Odchodząc prosisz panią Anię, żeby dała ci znać, gdy dojadą na miejsce.

Mijają kolejne dni. Wszystko stało się monotonią. Prawie codziennie chodzisz na treningi, dwa razy w tygodniu rozgrywasz mecze. Jesteś w świetnej formie i w każdym meczu wychodzisz w podstawowej szóstce. Wiktoria coraz więcej czasu spędza ze swoimi koleżankami aniżeli z tobą. A gdy już znajdzie odrobinę czasu dla ciebie, to jesteś, tak zmęczony, że jedyne o czym marzysz to sen, a nie wyjścia do knajpek wspólnie z jej znajomymi. Końcem października jesteście zaproszeni na wesele połączone z chrzcinami. Maluch przechodzi z rąk do rąk, aż w końcu trafia i w twoje wielkie ramiona. Jesteś urzeczony tym bezbronnym maluszkiem.

- Wiktoria, zobacz, jaki piękny. I nic a nic się nie boi.

- Bartek, dziecko, jak dziecko. - mierzysz ją wzrokiem nie odpowiadając nic.

- Chcesz go na ręce?

- Ja? - podrywa się. - Nie! - jej pisk wystraszył Ignasia, którego zbiera na płacz, jednak zaczynasz go kołysać.

- Wiki, teraz tak mówisz, a kiedyś sami będziemy mieć dzieci.

- No chyba ty, bo ja nie mam zamiaru. - mówi cicho pod nosem, lecz nie uchodzi to twojej uwadze.

Kolejne ciche dni w waszym związku. Na szczęście tę mordęgę przerywa fakt, iż wyjeżdżasz z drużyną do Włoch, by rozegrać mecz ligi mistrzów. Pocieszające jest także, że spotkasz się tam z ojcem, bratem i siostrą. 

                                                                        

Witam :)
Dziękuję tym dziewczynom, które są. Fajnie, że jesteście. ♥
Zmieniłam wygląd, a raczej kolorystykę bloga, gdyż poprzedni niebieski może był ładny, ale zimny. 

Tradycyjnie powinniśmy się tutaj widzieć za dwa tygodnie, ale jeśli chcecie, to mogę dodać za tydzień.

Pozdrawiam!