Rozdział pierwszy

Nieraz zadajesz sobie pytanie jak widzisz swoje życie za rok? Jak za dwa, pięć, siedem, dziesięć? I na tym kończysz nie rozmyślając za bardzo, jak ono będzie wyglądać, gdy będziesz miała pięćdziesiąt czy daj Boże, byś w zdrowiu dożyła siedemdziesięciu. Każdy dzień jest cenny i nie masz najmniejszego pojęcia, co cię może spotkać. Prócz czego, co sobie planujesz. A już Paulo Coelho pisał: „Zawsze kiedy robię plany na przyszłość, zaskakuje mnie teraźniejszość”. Ciebie Ola, także nieraz zaskoczyła. I nie zawsze było to miłe zaskoczenie. W takim razie wracamy do początków pytań o twoją przyszłość. Jak widzisz swoje życie za rok?

Za rok widzę siebie nadal stojącą za ladą i obsługującą pacjentów. Zapewne nadal będę mieszkała z rodzicami i piętnaście lat młodszym bratem Oskarem na uboczu Warszawy. Kiedyś marzyłam, by zostać lekarzem, jak mama, ale szybko zrezygnowałam, gdy dowiedziałam, że nie każdy pacjent, którego się leczy zdrowieje. Dalej chciałam pozostać przy medycynie, jednak, jak się okazuje na jej zapleczu. Nadal będę pracowała w aptece w której obecnie odrabiam staż farmaceutyczny. W nocy zaś będę tęskniła za kimś bliskim, zarazem nie chcąc na nowo zaufać jakiemuś mężczyźnie i sromotnie rozczarować, jak mi się już zdarzyło w moim dopiero dwudziestoparoletnim życiu.

Czy to jest pełnia szczęścia dla ciebie? Absolutnie nie! Jesteś piękną, młodą kobietą, która nie powinna poddawać się w odnalezieniu miłości po nieudanym zawodzie miłosnym. To pracy oddajesz się w całości szukając spełnienia, przy pomocy chorym osobom. Niejednokrotnie wysłuchujesz historie chorób, gdzie na samą myśl przechodzą cię dreszcze. Szczególnie, gdy dotyczy to cierpienie dzieci czy osób w kwiecie wieku. Jednak mimo szczerych chęci nie odnaleziono antidotum na wszystkie bolączki świata.

*

Ty Bartek także, jak widzisz siebie w przyszłości? Choćby tej najbliższej za parę tygodni, miesięcy czy na przestrzeni kilku lat?

W najbliższej, jak i tej trochę dalszej przyszłości widzę siebie na parkietach świata w roli czołowego siatkarza klubu ligowego czy też reprezentacji Polski, gdzie mam przyjemność grać. Gdy byłem mały nie marzyłem by zostać strażakiem, jak większość chłopców, tylko dość ambitnie chciałem być lekarzem. Najlepiej chirurgiem. Gdy miałem sześć lat zmarła moja babcia, a ja za nic w świecie nie mogłem się z tym pogodzić. Chciałem zostać tym cholernym lekarzem, żeby ją uratować. I pamiętam to, jakby było wczoraj, a nie kilka lat temu, jak babcia obiecała, że poczeka aż ją wyleczę. Nie poczekała. Wtedy nie rozumiejąc wielu spraw obraziłem się na nią i nawet nie upuściłem jednej łzy po jej śmierci. Przecież mi obiecała, że poczeka…

 Im stawałem się starszy tym bardziej podpatrywałem tatę i chciałem być taki, jak on. Los i ciężka praca sprawiły, że podążyłem tą ścieżką i spełniam się w roli zawodowego siatkarza. Obecnie potrzebuję tylko zdrowia, bo dzięki niemu mogę zajść jeszcze dalej albo mogę zakończyć grę w piłkę siatkową z kretesem. A co będzie dalej? Nie wiem. Chyba chciałbym mieć rodzinę i dzieci? Na razie mam dziewczynę, która jest mi bliska, ale nie wiem czy to miłość. Czy to ta prawdziwa, jedyna. Czas pokaże.

Bartek, masz dość przyziemne marzenia, jak większość dorosłych osób. Oczywiście te z założeniem rodziny, bo nie każdy jest obdarzony talentem, który ty oszlifowałeś. Mając takie parametry, jak ty ciężko sobie wyobrazić ciebie pracującego w biurze. Robisz to, co uwielbiasz i dodatkowo masz z tego niezłe pieniądze i przyjemność. Jednakże każdy wyskok w górę, każdy upadek do obrony piłki powoduje intensywną eksploatację organizmu. Mając zaledwie ponad dwadzieścia lat twoje stawy wyglądają, jak u osoby w średnim wieku i z roku na rok, wszelkie zmiany będą postępować.

*

Co was łączy?

Młodość.

                                                                               

Witam na moim ostatnim blogu :)
Zaczynałam od Bartka i kończę na Nim. Wiele dziewczyn wykruszyło się z blogspota, ale mam nadzieję, że będziecie ze mną ten ostatni raz :) O ile w ogóle pałacie jakąkolwiek sympatią do tego zawodnika i lubicie co piszę, bo zauważyłam, że modne zrobiło się 'nielubienie' go.

Mam do skończenia także Pawła, więc i tam Was zapraszam. 

Tę historię miałam publikować po jej całkowitym napisaniu, ale nie wiem kiedy, to mogłoby nastąpić, więc będę miała motywację (czasową), by pisać, a mam nadzieję, że także dzięki Wam o ile zechcecie tutaj zaglądać? :) 

Jak już tutaj weszłyście, to zostawcie jakiś ślad w postaci komentarza, bo aż głupio mi, by o tym przypominać... Kolejny za dwa tygodnie - na pewno (chyba, że uda mi się wcześniej zapas napisać). 

Pozdrawiam! 

Ask